Lichtjes in je ogen

We schrijven 23 januari 2015. Dat is nu al weer twee jaar geleden. Je cadeautje lag al weken verstopt in mijn kledingkast. Ik had het twee maanden daarvoor langs zien komen in een Facebook-groep en intuïtief besloten dat voor je te kopen. Een gok, want je wilde liever niet jarig zijn en het hoefde ook niet gevierd te worden. Verjaardagen waren niet jouw ding. Zeker niet je eigen verjaardag.

Dat mijn intuïtie het bij het juiste eind had bleek wel die morgen. Je maakte het open en ik zag iets heel bijzonders. Lichtjes in je ogen. Lichtjes die ik al heel lang niet gezien had. Te lang. Het raakte me, en steeds als ik er aan terug denk raakt het me weer. Het is een van die momenten die in mijn hart gegrift staan.

Volgens mij heb je de medaillehanger nog diezelfde dag een mooi plekje gegeven in de kamer en je hardloopmedailles er aan op gehangen. Meteen. Weer een teken dat mijn intuïtie het bij het rechte eind had. De medaillehanger hangt nog steeds op dezelfde plek. Met al je medailles. Zelfs één postume medaille. Een gebaar van iemand die veel om je gaf.

En nu zijn we bijna twee jaar verder. Twee jaar na 23 januari 2015, de dag die naar later pijnlijk duidelijk zou worden je laatste verjaardag zou zijn geweest. Gelukkig hadden we daar allebei op dat moment nog geen weet van. Twee jaar nadat ik die lichtjes, voor het laatst, echt heb zien schijnen en bijna anderhalf jaar sinds je er niet meer bent.

Dit weekend bak ik geen taart. Geen grote verjaardagsschoonmaak. Geen “is er wel genoeg bier”-stress. Geen.

Een niet-verjaardag. Wat volgens de kinderen ook niet helemaal klopt, want in de hemel ben je volgens hen ook jarig. Een dag die je dochter het liefst over slaat. En ik ook als het zou kunnen. Fast forward naar volgende week.

De onrust jaagt al dagen door alle vezels van mijn lijf. Onrust die de pijnlijke wond weer even gemeen naar boven haalt, voor zover die niet al iedere dag aanwezig is. Ik heb het ijskoud, van buiten en van binnen, ben misselijk en mijn maag zit in de knoop. Iedere hartslag vertelt me dat er iets niet klopt. Dat er iets mist. Dat JIJ mist.

Ik probeer te bedenken hoe ik de dag, die jouw 39e verjaardag had moeten zijn, toch op de een of andere manier vorm en inhoud kan geven. Om te vieren wie jij was. Om te vieren dat er twee kanjers van kinderen rondlopen. Ik weet nog niet hoe die dag er uit zal zien, het voelt ook niet alsof we iets te vieren hebben en ik ben ook absoluut niet in een feeststemming, maar ik weet dat die dag er mag, er moet zijn. Om te vieren dat de lichtjes in jouw ogen nu voor eeuwig mogen schijnen.