Vandaag is, correctie was, het is ruim kinderbedtijd
geweest, het moederdag. Een dag waarop ik door mijn kinderen in het zonnetje
ben gezet. (Lees; ze hebben vanmorgen vroeg cadeautjes op mijn bed gegooid en
zijn beneden tv gaan kijken.) Maar ook een dag waarop ik eens hardop wil
uitspreken (uitschrijven) hoe trots ik eigenlijk op ze ben.
Gisteren stond ik bij de supermarkt in de rij en ik zag daar
een vader met zijn dochter een bosje bloemen uitzoeken. Waarschijnlijk voor Moederdag,
ik weet het niet zeker, ik nam het aan, maar het deed wel even zeer. Mijn
kinderen kunnen dat niet met hun vader doen. (Gelukkig heb ik een fantastische
moeder die de honneurs waarneemt in voorkomende gevallen.) Maar mijn kinderen
zijn wel geweldig en de cadeau’s die ze vanmorgen op mijn bed gooiden waren dat
ook.
Van Lucas kreeg ik een tosti-apparaat. Want als ik dan tosti’s
voor ze bak kan ik er meteen twee tegelijk bakken, dat kan in mijn tosti-ijzer
voor op het gas namelijk niet en dan houd ik dús meer tijd over voor mezelf. 10
punten voor de redenatie.
10 punten haalde hij ook voor zijn laatste topografietoets.
En de topo daarvoor, en die daarvoor. En voor gym. En voor Frans had hij er ook
al 1. Het eerste jaar op de middelbare school was best even wennen, maar
ondertussen heeft hij zijn draai goed gevonden. Met slechts 1 onvoldoende tot
nu toe dit hele schooljaar gaat hij volgend jaar naar de 2e
brugklas.
Zijn droom is nu om vliegtuigwerkbouwkundige te worden. Voor zover ik
er verstand van heb, ik blijf natuurlijk een moeder en die zijn oud en weten
niet zoveel, aldus de puber, is dat een mooie mix tussen werken met je hoofd en
werken met je handen. Precies iets wat bij hem past.
Van Eva kreeg ik een mooie koffiemok (ze kent me), een
nieuwe puff voor onder de douche (een flamingo-vormige) want de mijne valt uit
elkaar en een pak fineliners. Voor als ik aan het studeren ben.
Over studeren gesproken, volgend jaar gaat mijn (kleine)
meisje ook naar het voortgezet onderwijs. Een goed doordachte keuze die
eigenlijk iets te lang heeft geduurd. Maar na het doorhakken van de
spreekwoordelijke knoop is ze zich er al helemaal op aan het voorbereiden. Ze
groeit er letterlijk en figuurlijk naar toe. Een paar coachingsgesprekken , op
eigen initiatief, gaven haar het laatste zetje zelfvertrouwen. Nu is ze
superhard aan het werk aan haar laatste projecten op school en ze geniet van de
extra uitdaging die dat geeft.
Over 5
weken mag ze al een middag gaan oefenen en maakt ze kennis met haar nieuwe
klasgenoten en mentor. Na de middelbare school wil ze de ALO gaan doen, zodat
ze verder kan met een van haar grote passies; volleybal. Of patisserie, want
haar andere passie is bakken. Of allebei. Dat is dan weer het voordeel van zo
jong zijn, dan heb je daar de tijd voor.
De cadeautjes vanmorgen waren, hopelijk, een uiting van
liefde van hen voor mij. En anders doe ik gewoon alsof ze niet in de
commerciële moederdagval zijn getrapt. Mijn liefde voor hen is niet in
cadeautjes uit te drukken, net als mijn trots. En ook al halen ze af en toe best wel eens het
bloed onder mijn nagels vandaan, ik ben gewoon heel trots dat ik hun moeder mag
zijn en ze letterlijk en figuurlijk mag zien opgroeien.
