dinsdag 11 april 2017

28-RG-DS


We schrijven 7 augustus 2015. Met Eva op mijn heup loop ik door de gangen van de IC als ze opeens zegt; “mama, nu kunnen we nooit meer op vakantie, want jij hebt geen rijbewijs”.
Mijn hart lag op dat moment al in gruzelementen, maar zij deed er, onbewust, nog even een schepje bovenop.

Op dat moment maakte ik, vanuit de grond van mijn verbrijzelde hart, een beslissing; Wat er ook gebeurt en hoe dit alles afloopt ik zal er persoonlijk voor zorgen dat wij op vakantie kunnen en dat ik mijn rijbewijs haal!

Nadat ik bovenstaande later met een vriendin deelde is er, zonder dat ik het wist, een balletje gaan rollen. Een paar mailtjes later was er door de kerk geld ingezameld voor mij. Zodat ik rijlessen kon gaan nemen. Onder tranen en sprakeloos heb ik dit bericht aangenomen en het geld in ontvangst genomen.

Twee maanden later moest ik, met pijn in mijn hart, onze oude auto verkopen. Rijlessen was ik nog niet aan toe en de VW wel bijna aan zijn APK. Een verstandsbeslissing. Een verstandige. Maar wel een pijnlijke. De TP-DS-78 ging verhuizen naar een nieuwe eigenaar.

Augustus 2016 maakte ik het eerste deel van mijn, onuitgesproken, belofte waar. We gingen op vakantie. Dat ik toen al aan het lessen was (en al een keer gezakt voor mijn rijexamen) wist haast niemand. Maar op vakantie gingen wel. Met een lach en een traan. Voor het eerst met zijn drieën.

December 2016 kon ik dan ook (eindelijk, voor mijn gevoel) het tweede deel van de belofte inlossen. Het rijbewijs werd gehaald. Wederom met een lach en een traan. Met mijzelf sprak ik af dat ik niet meteen een auto ging kopen maar de tijd zou nemen om te inventariseren hoe vaak ik een auto zou missen of moest lenen. Dat was nog vaker dan ik gedacht had. En door te ‘moeten’ lenen was ik nog steeds afhankelijk van anderen, waar het rijbewijs me juist vrijheid gaf.

Af en toe eens op internet gekeken of er wat leuks stond, maar tevergeefs. Op het moment dat ik het los liet (wel lastig als je al een vakantie geboekt hebt maar nog niet weet hoe je er komen gaat …) duurde het welgeteld een dag of 4 voordat er iemand aan mij vroeg of ik een auto wilde kopen.

En zo ging het balletje rollen. Je doet wat research op internet. Laat wat research doen door mensen met meer verstand van zaken. En je maakt een afspraak voor een proefrit.

Gisteravond, met een vriendin met kennis van zaken, een proefrit gemaakt. En dat beviel best. Uiteindelijk ben ik in de betreffende auto naar huis gereden en ben ik vandaag de hele dag druk geweest met verzekeringen, vrijwaringsbewijzen, wegenbelasting, kentekenbewijzen en dat soort vriendelijkheden.

Dus vanaf vandaag mag ik mijzelf de eigenaresse noemen van de 28-RG-DS. Een beslissing met een lach en een traan omdat ik mezelf besef dat, als we nog met zijn vieren waren geweest ik ten eerste nog rijbewijsloos door het leven gegaan zou zijn en ten tweede dus ook deze auto niet gekocht zou hebben.

Toch was het ook hier weer Eva die mijn hart raakte. Toen we met elkaar spraken over de dubbele gevoelens die dit alles met zich mee bracht sprak ze, onbewust, recht mijn hart in: "mama, je hoeft niet te hopen dat papa trots op je is, dat moet je gewoon dénken!"

Rest mij nu jullie kennis te laten maken met mijn scheurijzer: