Hey Buuf.
Sja, die tent op de Noordzee, ach, 't is wat nat he, maar verder staat het idee me wel aan. Verzuchtte ik precies een week geleden nog dat ik de vakantie maar een hinderlijke onderbreking van het schoolritme vond, zo rustig als de rest van de vakantie verliep, dat was nou ook niet helemaal de bedoeling ... Een kind met longontsteking is nooit grappig, zielig voor hem, maar ook voor mij een mijn andere kind, want verder dan de muren van ons huis zijn we de hele vakantie niet gekomen. Peuter en ik waren dat (en elkaar) donderdag wel aardig zat aan het worden. Toen wenste ik mijzelf wel even op een andere plek. Een tent op de Noordzee dus, of een hutje op de hei.
Bijkomend voordeel; dan zou ik wel heel dicht bij jou in de buurt zitten, zou ik ff een bakkie koffie bij je komen halen en niet te vergeten warme brownies. Vroeger, toen ik net in dit huis kwam wonen 7 jaar geleden, had ik twee paar goede buren. We liepen regelmatig even bij elkaar binnen voor een bakkie of een kletspraatje, een pan soep of de laatste puntjes van de appeltaart of even op elkaars kinderen passen.
Dat mis ik wel in internetvriendschappen. Éven de babyfoon bij jou droppen om snel naar de winkel te vliegen als m'n kinderen slapen, sja, dat is onbegonnen werk. Een pan soep opsturen, zal de TNT mij niet in dank afnemen (hooguit kan ik je een zakje cup-a-soup opsturen). Maar de kletspraatjes, die kunnen we delen en daar kijk ik naar uit.
Nu ga ik mij gauw weer haasten naar de dagelijkse zaken des moederschaps; het vegen van billen (mama ik ben klaaaaaaaaar), de wasmachine aanzetten (want dan heb ik schoon beddengoed vanavond) en boodschappen doen (want de kinderen willen pannenkoeken vanavond).
De (virtuele) achterdeur staat altijd voor je open.
Grtz Martine
In reactie op; http://www.appeltaartenproza.nl/index.php?category=10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten