dinsdag 11 april 2017

28-RG-DS


We schrijven 7 augustus 2015. Met Eva op mijn heup loop ik door de gangen van de IC als ze opeens zegt; “mama, nu kunnen we nooit meer op vakantie, want jij hebt geen rijbewijs”.
Mijn hart lag op dat moment al in gruzelementen, maar zij deed er, onbewust, nog even een schepje bovenop.

Op dat moment maakte ik, vanuit de grond van mijn verbrijzelde hart, een beslissing; Wat er ook gebeurt en hoe dit alles afloopt ik zal er persoonlijk voor zorgen dat wij op vakantie kunnen en dat ik mijn rijbewijs haal!

Nadat ik bovenstaande later met een vriendin deelde is er, zonder dat ik het wist, een balletje gaan rollen. Een paar mailtjes later was er door de kerk geld ingezameld voor mij. Zodat ik rijlessen kon gaan nemen. Onder tranen en sprakeloos heb ik dit bericht aangenomen en het geld in ontvangst genomen.

Twee maanden later moest ik, met pijn in mijn hart, onze oude auto verkopen. Rijlessen was ik nog niet aan toe en de VW wel bijna aan zijn APK. Een verstandsbeslissing. Een verstandige. Maar wel een pijnlijke. De TP-DS-78 ging verhuizen naar een nieuwe eigenaar.

Augustus 2016 maakte ik het eerste deel van mijn, onuitgesproken, belofte waar. We gingen op vakantie. Dat ik toen al aan het lessen was (en al een keer gezakt voor mijn rijexamen) wist haast niemand. Maar op vakantie gingen wel. Met een lach en een traan. Voor het eerst met zijn drieën.

December 2016 kon ik dan ook (eindelijk, voor mijn gevoel) het tweede deel van de belofte inlossen. Het rijbewijs werd gehaald. Wederom met een lach en een traan. Met mijzelf sprak ik af dat ik niet meteen een auto ging kopen maar de tijd zou nemen om te inventariseren hoe vaak ik een auto zou missen of moest lenen. Dat was nog vaker dan ik gedacht had. En door te ‘moeten’ lenen was ik nog steeds afhankelijk van anderen, waar het rijbewijs me juist vrijheid gaf.

Af en toe eens op internet gekeken of er wat leuks stond, maar tevergeefs. Op het moment dat ik het los liet (wel lastig als je al een vakantie geboekt hebt maar nog niet weet hoe je er komen gaat …) duurde het welgeteld een dag of 4 voordat er iemand aan mij vroeg of ik een auto wilde kopen.

En zo ging het balletje rollen. Je doet wat research op internet. Laat wat research doen door mensen met meer verstand van zaken. En je maakt een afspraak voor een proefrit.

Gisteravond, met een vriendin met kennis van zaken, een proefrit gemaakt. En dat beviel best. Uiteindelijk ben ik in de betreffende auto naar huis gereden en ben ik vandaag de hele dag druk geweest met verzekeringen, vrijwaringsbewijzen, wegenbelasting, kentekenbewijzen en dat soort vriendelijkheden.

Dus vanaf vandaag mag ik mijzelf de eigenaresse noemen van de 28-RG-DS. Een beslissing met een lach en een traan omdat ik mezelf besef dat, als we nog met zijn vieren waren geweest ik ten eerste nog rijbewijsloos door het leven gegaan zou zijn en ten tweede dus ook deze auto niet gekocht zou hebben.

Toch was het ook hier weer Eva die mijn hart raakte. Toen we met elkaar spraken over de dubbele gevoelens die dit alles met zich mee bracht sprak ze, onbewust, recht mijn hart in: "mama, je hoeft niet te hopen dat papa trots op je is, dat moet je gewoon dénken!"

Rest mij nu jullie kennis te laten maken met mijn scheurijzer:

woensdag 18 januari 2017

Lichtjes in je ogen

We schrijven 23 januari 2015. Dat is nu al weer twee jaar geleden. Je cadeautje lag al weken verstopt in mijn kledingkast. Ik had het twee maanden daarvoor langs zien komen in een Facebook-groep en intuïtief besloten dat voor je te kopen. Een gok, want je wilde liever niet jarig zijn en het hoefde ook niet gevierd te worden. Verjaardagen waren niet jouw ding. Zeker niet je eigen verjaardag.

Dat mijn intuïtie het bij het juiste eind had bleek wel die morgen. Je maakte het open en ik zag iets heel bijzonders. Lichtjes in je ogen. Lichtjes die ik al heel lang niet gezien had. Te lang. Het raakte me, en steeds als ik er aan terug denk raakt het me weer. Het is een van die momenten die in mijn hart gegrift staan.

Volgens mij heb je de medaillehanger nog diezelfde dag een mooi plekje gegeven in de kamer en je hardloopmedailles er aan op gehangen. Meteen. Weer een teken dat mijn intuïtie het bij het rechte eind had. De medaillehanger hangt nog steeds op dezelfde plek. Met al je medailles. Zelfs één postume medaille. Een gebaar van iemand die veel om je gaf.


En nu zijn we bijna twee jaar verder. Twee jaar na 23 januari 2015, de dag die naar later pijnlijk duidelijk zou worden je laatste verjaardag zou zijn geweest. Gelukkig hadden we daar allebei op dat moment nog geen weet van. Twee jaar nadat ik die lichtjes, voor het laatst, echt heb zien schijnen en bijna anderhalf jaar sinds je er niet meer bent.

Dit weekend bak ik geen taart. Geen grote verjaardagsschoonmaak. Geen “is er wel genoeg bier”-stress. Geen.

Een niet-verjaardag. Wat volgens de kinderen ook niet helemaal klopt, want in de hemel ben je volgens hen ook jarig. Een dag die je dochter het liefst over slaat. En ik ook als het zou kunnen. Fast forward naar volgende week.

De onrust jaagt al dagen door alle vezels van mijn lijf. Onrust die de pijnlijke wond weer even gemeen naar boven haalt, voor zover die niet al iedere dag aanwezig is. Ik heb het ijskoud, van buiten en van binnen, ben misselijk en mijn maag zit in de knoop. Iedere hartslag vertelt me dat er iets niet klopt. Dat er iets mist. Dat JIJ mist.

Ik probeer te bedenken hoe ik de dag, die jouw 39e verjaardag had moeten zijn, toch op de een of andere manier vorm en inhoud kan geven. Om te vieren wie jij was. Om te vieren dat er twee kanjers van kinderen rondlopen. Ik weet nog niet hoe die dag er uit zal zien, het voelt ook niet alsof we iets te vieren hebben en ik ben ook absoluut niet in een feeststemming, maar ik weet dat die dag er mag, er moet zijn. Om te vieren dat de lichtjes in jouw ogen nu voor eeuwig mogen schijnen.