zondag 16 december 2018

Over parasolletjes in de winter

Het was hoogzomer toen ik deze column https://www.rouwkollektief.nl/summertime-when-the-living-aint-easy/?fbclid=IwAR0pHuCkyWqmDQWVbg50CvPXxbkinTrZpBu542dwT3PoIuEpIA-QI3FOnHo van een ervaringsdeskundige en lotgenote las.

Trudi beschrijft in deze column hoe eenzaam de zinderende zomer kan voelen als je in de rouw bent. Zo’n zinderende Hollandse zomer, met temperaturen boven de 30 graden, waarbij we meteen in de hittestress schieten, liters water wegdrinken en het KNMI code toverbal afgeeft. Zo’n dag waarop je het liefste met je voeten in een bak ijskoud water gaat zitten, onder een parasol om jezelf wat te ontzien.

En als ik de vergelijking een beetje door trek is dit wel een mooi synoniem voor mijn leven. Zo zinderend voelt dat wel een beetje. Constant de zon op je gezicht, geen parasol, geen natte handdoek, geen plekje om even tot rust te komen.

Gelukkig roept bovenstaande column ook op om goed voor jezelf te zorgen, af en toe schaduwplekjes op te zoeken. Dat liet me niet los en ik probeerde te ontdekken wat voor mij schaduwplekjes waren. In de hectiek van de zomervakantie met twee kinderen thuis was dat zoeken naar een speld in de hooiberg.

Tot die ene mooie zomermiddag. Het was precies zoals in de reclame; “Opeens heb je het! Je wordt conducteur!” Nu lijkt conducteur worden mij niet precies iets voor mij, onregelmatige diensten en twee kinderen lijkt me niet echt een ideale combinatie ;-) , maar ik ontdekte wel een schaduwplekje. Naast een pizza-oven, met een glas wijn in mijn hand. De gastvrouw stond er op; “Je gaat hier niet weg zonder dat je tenminste één glas wijn hebt gedronken!” De gastheer stookte de pizza-oven nog maar eens op. De kinderen vermaakten zichzelf en elkaar. Het enige waar ik me druk om hoefde te maken is wat ík op mijn pizza wilde.

Een paar uur niet zorgen, niet rennen, niet opvoeden (nouja, af en toe een beetje, als de gastheer iets te driftig met flessen spiritus het kampvuur wilde aansteken, overigens tevergeefs). Even zitten in de spreekwoordelijke schaduw onder de even spreekwoordelijke parasol.

Ook een grote speeltuin in Purmerend met twee van mijn beste vriendinnen en hun kinderen was zo’n parasol-momentje. De kinderen speelden en speelden en speelden. Ik heb de hele dag met mijn billen op een houten bankje gezeten, gekletst en hoefde aan het eind van de dag alleen nog maar te zorgen dat ik de goede kinderen weer mee naar huis nam.

Ondertussen is het al lang geen zomer meer, hoewel de herfst zichzelf dit jaar vaan haar beste kant laat zien. Sint is het land al weer uit en we bevinden ons in de kerstperiode, maar voor mij is het elke dag nog bewust zoeken naar een plekje onder een parasol. Ik ren van werk naar sporthal, van thuisonderwijs naar kapotte trekschakelaars, van doktersbezoeken naar afspraken op de verschillende scholen van mijn kinderen, van hot naar her en van hier naar daar. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het nemen van moeilijke beslissingen, mijn eigen studie en andere zaken die energie vragen. Hoogzomer dus, ook al ligt er buiten, as we speak, voor het eerst dit najaar een pak sneeuw.

Ik wil hierbij dan ook een ode brengen aan hen die voor mij af en toe een parasol ophouden. Waar ik even tot adem kan komen en niet hoef te zorgen. Wat voor jullie misschien de normaalste zaak van de wereld is, is voor mij heel waardevol en geeft me de energie om het allemaal draaiende te houden. Dank jullie wel.

Voor wie kun jij de komende periode een parasolletje omhoog houden?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten