Mijn zoon is Sinterklaas

Mijn zoon is Sinterklaas!

Hij was nog maar net 2 toen hij op de Peuterspeelzaal voor het eerst in aanraking kwam met “Zwartepietendag”. Één dag in het jaar waarop alle peuters worden uitgenodigd om in Zwarte Pietenkleren naar school te komen om die dag de dingen te doen die bij Zwarte Piet horen. Pepernoten bakken bijvoorbeeld, of peperwormen, peperslakken, peperdrolletjes, en vooral veel deeg snoepen. Pietengym hoort ook bij zo’n dag, net als cadeautjes leren inpakken. Dus hij, met verkleedkleren aan naar “school”. Alle leidsters waren die dag, in meer of mindere mate, verkleed als Sinterklazen. Het intrigeerde hem.

Het duurde slechts een paar dagen voordat de Sinterklaaskleren ook in ons huis te vinden waren. Met een mantel die eigenlijk nog veel te groot was voor zo’n klein hummeltje, een baard die hij niet om wilde, want die kriebelde, en een mijter die over zijn oren en ogen zakte was hij Sinterklaas. Vanaf dat moment lagen de Zwarte Pietenkleren onaangeroerd tussen het speelgoed. Hij was geen pietje, hij was Klaas!

Het jaar erop heb ik het geprobeerd. Écht. Eerst de Pietenkleren aangeboden, maar nee, hij wilde ze niet. Sinterklaaskleren, die moesten het zijn. Dus ook op de peuterspeelzaal. De Pietenkleren heb ik nog in zijn tas gestopt, maar die zijn er niet uitgekomen. De mantel tot zijn enkels, de mijter die vlak boven zijn wenkbrauwen bleef hangen, maar zonder baard, want die kriebelde zo; mijn zoon was Sinterklaas!

Het jaar dat hij net 4 was moesten de verkleedkleren natuurlijk weer van zolder. Al bij de intocht had hij ze aan. De mijter, die nog steeds over zijn voorhoofd naar beneden schoof en de mantel, die een stukje gekrompen leek. De baard, nee, die niet; die kriebelde. Ondertussen was hij van een peuter gepromoveerd tot een echte kleuter, maar ook als kleuter wilde hij geen Pietje zijn. Op “Zwartepietendag” en met het Sinterklaasfeest was de hele klas in meer of mindere mate verkleed als Piet, al dan niet met bijpassende, zwarte, schmink, maar mijn zoon niet…. Mijn zoon was Sinterklaas. Mét een geschminkte baard!

Groep 2, 3 en 4 doorliepen in het zelfde patroon. Vanaf de intocht tot en met pakjesavond lagen hier Sinterklaaskleren in huis. Hele klassen vol met Pieten, en 1 Klaas. Met mijter, die ieder jaar beter bleef zitten op dat bolletje, met mantel, die ieder jaar iets leek te krimpen, maar zonder baard, want die kriebelde. De pietenkleren heb ik op een goede dag gedoneerd aan de peuterspeelzaal, want hij droeg ze toch niet. Mijn zoon was Sinterklaas.

Het leverde altijd wel interessante momenten op. Het Sinterklaasfeest bij papa op het werk bijvoorbeeld. Hij mocht standaard even op de grote stoel zitten, want hij was tenslotte Sinterklaas. In de kerk, waar hij ook zonder problemen verkleed heen ging, sprak iedereen hem aan als Sinterklaas, maar dat ging hem toch te ver want iedereen kon toch wel zien dat hij géén Sinterklaas was.

Dit jaar is hij 8 en hij zit in groep 5. Wederom ging hij enkele weken verkleed als Sint door het leven. Met mijter, die nog maar net past, met mantel, die dit jaar niet verder kwam dan de onderkant van zijn billen, maar zonder baard, want die kriebelt. Dit jaar heeft hij zelfs een toneelstukje gespeeld voor Sinterklaas áls Sinterklaas-zonder-baard. De spullen staan klaar om naar zolder gebracht te worden. Met weemoed vouw ik de mantel op die hij ieder jaar zo trouw draagt. De baard moet ik nog even naar zoeken, die zal ergens verstopt in een hoekje liggen, want die kriebelt.

Volgend jaar gaat hij naar de bovenbouw, daar komt Sinterklaas niet meer en maken de kinderen surprises voor elkaar. Waarschijnlijk zal hij tegen die tijd het geheim van Sinterklaas, al dan niet op eigen kracht, ontrafelt hebben. Nog waarschijnlijker gaat hij gewoon weer als Sint verkleed naar school. Met een mijter die waarschijnlijk nog maar net op zijn hoofd past en een mantel die tegen die tijd qua lengte meer weg zal hebben van een Supermancape. Maar een ding is voor mij zeker. Volgend jaar is mijn zoon Sinterklaas.

Zijn Sinterklaaskleren zijn hem net zo heilig als het Sinterklaasfeest zelf. (“Mama, het geheim van Sinterklaas is dat Sinterklaas geen geheim heeft!”) Zijn Sinterklaaskleren zijn voor hem een houvast in een hectische periode, waarin een heleboel dingen anders gaan dan gewoonlijk, waarin kinderen drukker zijn dan anders en het normale (voor zover dat bestaat) door velen even naar plan B verwezen wordt. En als dat hem helpt om staande te blijven in een voor hem onoverzichtelijke periode hoop ik dat ik nog heel veel jaar zal kunnen zeggen;

MIJN ZOON IS SINTERKLAAS!